Γεωργός καί ὄφις
Γεωργοῦ παῖδα ὄφις ἑρπύσας ἀπέκτεινεν. Ὁ δὲ ἐπὶ τούτῳ δεινοπαθήσας πέλεκυν ἀνέλαβε καὶ παραγενόμενος εἰς τὸν φωλεὸν αὐτοῦ εἱστήκει παρατηρούμενος, ὅπως, ἂν ἐξίῃ, εὐθέως αὐτὸν πατάξῃ. Παρακύψαντος δὲ τοῦ ὄφεως, κατενεγκὼν τὸν πέλεκυν, τοῦ μὲν διήμαρτε, τὴν δὲ παρακειμένην πέτραν διέκοψεν. Εὐλαβηθεὶς δὲ ὕστερον παρεκάλει αὐτὸν ὅπως αὐτῷ διαλλαγῇ. Ὁ δὲ εἶπεν· " Ἀλλ' οὔτε ἐγὼ δύναμαί σοι εὐνοῆσαι, ὁρῶν τὴν κεχαραγμένην πέτραν, οὔτε σὺ ἐμοὶ ἀποβλέπων εἰς τὸν τοῦ παιδὸς τάφον."
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι αἱ μεγάλαι ἔχθραι οὐ ῥᾳδίως τὰς καταλλαγὰς ἔχουσι.
Από φιδιού φαρμάκι
σκοτώθηκε παιδάκι.
Θρηνούνε οι γονείς του
το τέλος της ζωής του.
Βάζει σκοπό ο πατέρας
να εκδικηθεί το τέρας.
Τσεκούρι έχει στο χέρι·
του στήνει ένα καρτέρι
έξω απ’ τη φωλιά του·
καρτέρι του θανάτου.
Μα σαν εκείνο βγήκε
λεπίδα δεν το βρήκε.
Το χέρι ξαστοχάει·
κομμάτι βράχου σπάει.
Και ο πατέρας λέει
στο φίδι που του φταίει:
« Κακώς ό,τι εγίνη·
ας κάνουμε ειρήνη ».
Κι εκείνο του σφυράει
μακριά του πριν να πάει:
« Ειρήνη πώς μου τάζεις;…
Κάθε που θα κοιτάζεις
γεμάτο εσύ τον τάφο
σπασμένο εγώ το βράχο…»
Πληγή που τον πονάει
κανένας δεν ξεχνάει.
Στο νου του κάθε αρρώστου
η αρρώστια του, εχθρός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου