Ἄνθρωπος
λέοντα χρυσοῦν εὑρών
Δειλὸς φιλάργυρος λέοντα χρυσοῦν εὑρὼν ἔλεγεν· "Οὐκ οἶδα τίς γενήσομαι ἐν τοῖς παροῦσιν· ἐγὼ ἐκβέβλημαι τῶν φρενῶν καὶ τί πράττειν οὐκ ἔχω· μερίζει με φιλοχρηματία καὶ τῆς φύσεως ἡ δειλία. Ποία γὰρ τύχη ἢ ποῖος δαίμων εἰργάσατο χρυσοῦν λέοντα; Ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ ψυχὴ πρὸς τὰ παρόντα ἑαυτῇ πολεμεῖ· ἀγαπᾷ μὲν τὸν χρυσόν, δέδοικε δὲ τοῦ χρυσοῦ τὴν ἐργασίαν· ἅπτεσθαι μὲν ἐλαύνει ὁ πόθος, ἀπέχεσθαι δὲ ὁ τρόπος. Ὢ τύχης διδούσης καὶ μὴ λαμβάνεσθαι συγχωρούσης· ὢ θησαυρὸς ἡδονὴν οὐκ ἔχων· ὢ χάρις δαίμονος ἄχαρις γενομένη. Τί οὖν; ποίῳ τρόπῳ χρήσωμαι; ἐπὶ ποίαν ἔλθω μηχανήν; ἄπειμι τοὺς οἰκέτας δεῦρο κομίσων λαβεῖν ὀφείλοντας τῇ πολυπληθεῖ συμμαχίᾳ, κἀγὼ πόῤῥω ἔσομαι θεατής."
Ὁ λόγος ἁρμόζει πρός τινα πλούσιον μὴ τολμῶντα προσψαῦσαι καὶ χρήσασθαι τῷ πλούτῳ.
Δειλός τσιγκούνης κάποτε βρήκε χρυσό λιοντάρι.
Μ’ αυτά τα δυο γνωρίσματα, ποια απόφαση να πάρει;…
Να το αγκαλιάσει θα ’θελε από φιλαργυρία
μα τον σταμάταγε σ’ αυτό η τόση του δειλία.
Την τύχη για τα πλούτη του να υμνήσει που του δίνει
ή να τη βρίσει αφού χαρά να νιώσει δεν αφήνει;
Θεού κατάρα να ’ναι αυτή ή να ’ναι θεού χάρη
που λαχταράει το χρυσό μα τρέμει το λιοντάρι;…
Αν δεν μπορείς να τα χαρείς τα πλούτη σου είναι ανούσια.
Η μόνη ουσία στη ζωή, ψυχή να έχεις πλούσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου